از اهداف اصلی جراحی می‌توان به کاهش درد ایجاد شده توسط تومور، بازیابی یا حفظ فعالیت های عصبی و بازیابی پایداری ستون فقرات اشاره کرد. تومورهای ستون فقرات می توانند از قدام و خلف قابل دسترسی باشند.
جراحی می تواند شامل برش تومورها (برداشتن ناکامل) یا قطع تومورها (برداشتن کامل) از طریق روش های مختلف باشد.
در جراحی های کم تهاجم، تومور می تواند به صورت غیر مستقیم بریده و برداشته شود (به طور مثال از راه های زیر پوستی و کورتاژ). جراحی های کم تهاجم معمولاً شامل عبور ابزاری چون سوزن، دریل و یا کاتتر از داخل یک لوله نازک و از طریق یک برش کوچک در ناحیه آسیب دیده است. قسمتی از مهره نیز که طی جراحی برش داده شده است، نیازمند تزریق سیمان استخوانی برای ایجاد استحکام بیشتر خواهد بود.
اگر مشکلات عصبی از علائم مشهود در بیمار باشد معمولاً انجام عمل به روش جراحی باز ترجیح داده می شود که در آن یک برش بزرگتر ایجاد شده و بافت سرطانی که به طناب نخاعی یا اعصاب فشار می آورد، خارج می شود.

هدف نهایی در پرتودرمانی، از بین بردن تومورهای ستون فقرات و یا کوچکتر کردن اندازه آن ها بعد یا قبل از جراحی است. همچنین از این روش جهت کاهش درد ناشی از تومورها نیز استفاده می شود.
روش های متفاوتی برای پرتودرمانی وجود دارد که بر اساس تشخیص و ارزیابی پزشک از شرایط بیمار مورد استفاده قرار می گیرد. همچنین گاهی پرتودرمانی با رادیوسنتیلایزرها همراه می شود. یک رادیوسنتیلایزر دارویی است که موجب می شود سلول های سرطانی در مقابل پرتوها حساس تر شده و قابلیت جذب آن ها بیشتر شود.

پرتودرمانی خارجی رایج ترین روش پرتودرمانی است. در این تکنیک، بیمار از طریق یک ماشین پرتودهی خارجی تحت تشعشع قرار می گیرد. به عبارت دیگر پرتو به صورت مستقیم بر روی ناحیه ای خاص از بدن (بافت هدف) تابانده می شود. مزیت این روش عدم نیاز به بستری شدن بیمار است.

درمان از طریق تشعشعات ساطع شده از یک ایمپلنت که در نزدیکی تومور تعبیه شده است، صورت می گیرد. این روش بیشتر در سرطان های ناحیه گردن کاربرد دارد. بعد از پرتودرمانی معمولاً نیاز به بستری شدن بیمار خواهد بود زیرا اثرات رادیواکتیو تا مدتی در بدن باقی می ماند.

درمان تسکینی تنها برای بهبود علائم ناشی از سرطان لاعلاج، ارائه می شود. این تشعشعات تنها برای کاهش درد و همچنین جلوگیری از متاستاز بیشتر سلول های سرطانی مورد استفاده قرار می گیرد.

در این روش پرتوها به قسمت های بدون سرطان تابانده می شود با این توجیه که از متاستاز احتمالی سلول های سرطانی در این ناحیه جلوگیری شود. این روش پرتودرمانی برای برخی از تومورها کارایی داشته و لذا پزشک در صورت نیاز آن را تجویز می کند.

همان طور که پیش تر اشاره شد، رادیوسنتیلایزرها داروهایی هستند که در تأثیرپذیری سلول های سرطانی از پرتودرمانی مؤثر است. در اصل این داروها میزان اکسیژنی که سلول های سرطانی می توانند جذب کنند را کاهش می دهند. از آنجا که اکسیژن برای ترمیم سلول ها لازم است، کمبود اکسیژن در نابودی آن ها تأثیرگذار خواهد بود. همچنین برای حفظ سلول های غیر سرطانی از اثرات منفی پرتودرمانی، داروهای محافظ در برابر پرتودرمانی تجویز می شوند.