اسکلروز مزیال
شرایطی که اسکلروز مزیال نامیده می شود، ارتباط نزدیکی با صرع لوب گیجگاهی مغز (temporal lobe epilepsy) دارد. اسکلروز مزیال عبارت از کمبود نورون ها و وجود زخم در عمیق ترین قسمت لوب گیجگاهی مغز است.
تصور بر این است که آسیب های مغزی ناشی از جراحت، عفونت، تومور مغزی، کمبود اکسیژن در مغز یا تشنج کنترل نشده باعث تشکیل اسکار زخم در نواحی از مغز به ویژه در هیپوکامپ (ناحیه ای از لوب گیجگاهی مغز) می شود. در واقع با ایجاد آسیب های مغزی، ناحیه ای از مغز که تحت تاثیر قرار گرفته است شروع به لاغر شدن می کند، نورون ها می میرند و زخم تشکیل می شود. تصور می شود این آسیب یک عامل مهم در بروز صرع لوب گیجگاهی است. حدود 70 درصد از بیماران صرع لوب گیجگاهی، درجاتی از اسکلروز مزیال دارند.
علائم
اسکلروز مزیال می تواند باعث بروز علائم متفاوتی از جمله احساسات عجیب، تغییر در رفتار و احساسات، اسپاسم ماهیچه ها یا تشنج شود. تشنج ها اغلب در مغز قرار دارند، اما ممکن است گسترش یابند و به یک حمله گسترده تر تبدیل شوند به طوری که کل مغز را درگیر می کند و باعث کاهش ناگهانی آگاهی فرد می شود. تغییرات مرتبط با اسکلروز مزیال اغلب با تصویربرداری ام آر آی شناسایی می شود.
درمان
ارزیابی شدت اسکلروز مزیال اهمیت زیادی دارد زیرا می تواند شاخص خوبی از نتایج بیماران تحت درمان لوبکتومی (temporal lobectomy) باشد. در این درمان، قسمتی از مغز که شامل نقطه شروع تشنج است، برداشته می شود. بهترین نتیجه جراحی در بیمارانی مشاهده شده است که مبتلا به اسکلروز مزیال تنها در یک طرف مغز هستند. همچنین بهترین نتیجه زمانی حاصل می شود که ساختارهای اسکلروتیک داخلی (تصلب بافت) به طور کامل برداشته شود. لوبکتومی تنها عمل جراحی رایج برای بیمارانی است که تشنج آن ها با استفاده از دارو قابل کنترل نیست.
منبع
http://www.columbianeurosurgery.org/conditions/mesial-temporal-sclerosis/
