ستون فقرات کمری انسان همانند باقی قسمتهای ستون فقرات دارای یک ساختار مهندسی ویژه برای حفظ وضعیت ایستاده و فراهم کردن حرکات مختلف است. یکی از اجزای اساسی ستون فقرات برای ایجاد عملکرد، ساختارهای باریک و دارای قابلیت فشرده شدن به نام دیسک بین مهره ای می باشد. با بالارفتن سن تغییرات degenerative در دیسک ها رخ می‌دهد که توانایی آن‌ها را برای ایفای نقش در ستون فقرات تحت تاثیر قرار می‌دهد.

در شرایط ویژه تخریب دیسک باعث پیشرفت روند دجنراسیون و کاهش توانایی تحمل فشار دیسک می‌شود و در موارد شدید این روند باعث ایجاد ناتوانی شامل درد شدید و نقص عصبی می‌شود. شایعترین علامت بیماران دیسک کمر درد کمر است که اغلب عمقی است و به لگن انتشار می‌یابد و با فعالیت‌هایی مثل خم شدن، نشستن و ایستادن تشدید می‌یابد. در بیمارانی که هسته دیسک در اثر دجنراسیون به داخل کانال تخایی برجسته و یا پاره می‌شود و علائم فشار روی ریشه‌های عصبی شامل دردهای سیاتیکی و تیر کشنده به پا، بی حسی و احساس گزگز در پاها و ضعف و کاهش قدرت عضلانی ایجاد می‌شود.

MRI به خاطر قابلیت بالا در بررسی دیسک و بافت نرم ابزار انتخابی برای تشخیص بیماری دیسک کمر است. در بیمارانی که علائمشان پیشرفت می‌کند یا در طول 4 تا 6 هفته باقی می‌ماند و یا علائم نگران کننده مانند ضعف عضلانی دارند تصویربرداری MRI الزامی است.

درمان اولیه کمر دردها و که ناشی از دیسک کمر باشد، غیر جراحی است. سنگ بنای درمان آموزش بیمار محدود کردن فعالیت‌هایی که روی دیسک فشار می‌آورند درمان با داروهای ضد التهابی (NSAIO: بروفن – دیکلوفناک و …) و استامینوفن و بازگشت تدریجی به فعالیت‌های روزانه روزانه می‌باشد. در بیمارانی که علائم طول کشیده دارند و یا بیمارانی که درد و علائم عصبی در حال تشدید است و بخصوص در کسانی که ناتوانی ایجاد شده درمان جراحی توصیه می‌شود. به طور کلی برای درمان جراحی نکات زیر مد نظر قرار می‌گیرد:

1. بیمار باید علامتدار باشد
2. علائم بیمار باید مطابق با معاینه پزشک و یافته های تصویربرداری باشد
3. علائم باید مقاوم به درمان دارویی مناسبل در طول 5 تا 8 هفته مقاوم باشد
4. ایجاد نقص عصبی اندیکاسیون جراحی است
5. انتظارات بیمار از میزان بهبودی – علائم بعد از جراحی باید منطقی باشد.
6. انتظارات از میزان بهبودی باید با خطرات و عوارض کلی جراحی سنجیده و تصمیم به جراحی گرفته شود