عنوان مقاله : منفی شدن ام آر آی در بیماری کوشینگ: استراتژی مدیریت و پیامدها در پانزده مورد با استفاده از رویکرد آندوسکوپی اندونازال

چکیده

زمینه

کوشینگ یکی از شایع‌ترین علل هیپرکورتیزولیسم است. تصویربرداری رزونانس مغناطیسی، اغلب در تشخیص بیماری کوشینگ استفاده می‌شود، با وجود این 64% از میکروآدنوم هیپوفیز که تولیدکننده هورمون آدرنوکورتیکوتروپیک است، در ام آر آی قابل تشخیص نیست. در این پژوهش 15 مورد بیمار کوشینگ را گزارش می‌کنیم که جواب ام آر آی آن‌ها منفی است و صرفا توسط یک رویکرد آندوسکوپی اندونازال تحت عمل جراحی قرار گرفته‌اند.

روش‌ها

جراحی آندوسکوپی ترانس اسفنوئیدال اندونازال بر روی 134 مورد بیماری کوشینگ توسط یک جراح انجام شد. در پانزده مورد معیارهای ورود را داشتند: که قبلا  بر روی این بیماران هیچ مطالعه قطعی MRI و درمان از طریق جراحی انجام نشده بود. داده‌های جمع‌آوری‌شده شامل علائمی مانند سطح هورمون قبل و بعد از عمل و عوارض ناشی از مدیریت جراحی یا پزشکی بود. داده‌های مربوط به قطر تومور،محل تومور، باقی‌مانده عود تومور از ام آر آی مربوط به قبل و بعد از عمل به ‌دست آمد و برای ارزیابی ترشح هورمون تومور ایمونوهیستوشیمی انجام شد.

نتایج

جدای از تفاوت آماری معنی‌دار (001/0=P) در نتایج هیستوپاتولوژیک بین بیماران با ام آر آی مثبت و منفی، تفاوت آماری معنی‌داری بین این دو گروه در هیچ اطلاعات دموگرافیک یا بالینی دیگر وجود نداشت. نمونه‌گیری سینوس پتروسال تحتانی(IPSS) با تجویز دسموپرسین (®DDAVP) روی 15 بیمار به همراه MRI غیرقطعی برای شناسایی منشأ ترشح بیش از حد ACTH از طریق نسبت مرکزی/ محیطی (C/P) انجام شد.

IPSS در هفت، پنج و سه بیمار به ترتیب جانب سمت راست، چپ و مرکز را نشان داد. با میانگین پیگیری 5.5 سال، در بین بیمارانی که نتایج ام آر آی آ‌ن‌ها منفی شد، به ترتیب 14 (93%) و 12 بیمار (80%)، بهبودی فوری و طولانی‌مدت داشتند. در گروهی که نتایج ام آر آی مثبت بود، طی یک پی‌گیری با میانگین 4.8 سال به ترتیب، 113 بیمار (94.9٪) و 102 بیمار (85.7٪) به بهبودی اولیه و طولانی‌مدت دست یافتند.

نتیجه‌گیری

مدیریت جراحی بیماری کوشینگ با نتایج منفی در ام آر آی غیر قابل ‌قطع، سناریویی چالش برانگیز است که نیازمند رویکرد چند رشته‌ای است. یک جراح مغز و اعصاب مجرب، با همکاری یک متخصص غدد متعهد، توانستند با استفاده از یافته‌های IPSS، محتمل‌ترین محل آدنوم را شناسایی کند و باید به دنبال آن کاوش جراحی دقیق هیپوفیز برای شناسایی آدنوم انجام شود.

نویسندگان : دکتر گیو شریفی، امیر ارسلان امین، محمدمهدی صباحی، نیکولاس بی اچوری، نادر اکبری دیلمقانی، سیدعلی موسوی نژاد، مجید ولی زاده، زهرا داودی، بدیع آدادا و حمید برقعی رضوی

لینک مقاله:  https://link.springer.com/article/10.1186/s12902-022-01069-5