این اختلال به علت فشردگی اعصاب نخاعی و یا طناب های نخاعی ایجاد می شود که اساسا به واسطه باریک شدن مجرای ستون فقرات و یا سوراخ ها در میان مهره ها رخ می دهد. این فشار در ناحیه مشخصی متمرکز شده و باعث ایجاد درد شدید در ناحیه غضروفی مفصل می شود. علت اولیه برای بروز این بیماری، افزایش سن است. روند بدتر شدن بیماری در نتیجه افزایش سن باعث کاهش ظرفیت جذبی مهره می شود و در نتیجه باعث ایجاد فشار بر روی اعصاب خواهد شد. بنابراین دیسک ها نمی توانند دوباره در جای خود قرار بگیرند و ظرفیت خود را از دست می دهند. این امر در نهایت باعث ایجاد فشردگی می شود.

همانند تمام بیماری های تنگی نخاعی، علائم اولیه شامل درد در پاها و کمر است. دردی که توسط افراد تجربه می شود، در زمان پیاده روی افزایش می یابد ولی اگر بیمار آرام شود، فورا بهبود می یابد و به سطح قابل تحملی بر می گردد. در موارد مشخصی، حتی اختلالات عملکرد مثانه و روده هم دیده می شود. سایر علائم شامل عدم تمایل به راه رفتن و عدم تحمل هر نوع فشار بر روی طناب نخاعی است. علائم مشابه فشردگی نخاعی که شامل فقدان حس و حرکت در نواحی مشخص شده هستند، مشاهده می شود. ضعف در هنگام راه رفتن همراه با تجربه سفتی در قفسه سینه هم به عنوان علامتی از تنگی نخاعی ناحیه توراسیک در نظر گرفته می شود. عدم توانایی در ایستادن برای ساعات طولانی هم علامت دیگری برای این اختلال است.

روند تشخیص این بیماری بسیار پیچیده بوده و شامل نکات زیر است:
مرور شرح حال پزشکی بیماران
برای تشخیص بیماری، پزشک می تواند شرح حال پزشکی بیمار را مرور کند. مطالعات اخیر نشان می دهد که اگر خانواده بیمار دچار این بیماری باشند، احتمال دارد که بیمار هم دچار این عارضه شود.
تصویربرداری
پزشکان در اکثر مواقع روش های تصویربرداری متعددی را انجام می دهند که شامل ام ار ای، سی تی اسکن و تصاویر سه بعدی از مهره است. تصویربرداری به آن ها اجازه می دهد که مطالعه درستی در مورد این ناحیه انجام دهند.
تشخیص شدت بیماری
پزشکان آزمون های فیزیکی متعددی را برای بیماران انجام می دهند و در مورد شدت بیماری نتیجه گیری می کنند. این امر به آن ها اجازه می دهد که نسبت به شدت و وسعت بیماری نظر بدهند.

درمان کانسرواتیو (محافظه کارانه) به عنوان بهترین راه برای درمان این اختلال معرفی شده است. درمان شامل داروهای ضد التهابی و روند کاهنده درد و ورزش است. انواع متفاوت مدیریت درد همراه با درمان فیزیکی نقش موثری در این روند دارند. تزریق استروئیدها و نیز بلوک های عصبی ممکن است باعث کاهش درد بیمار در سطح قابل توجهی از نظر مدیریت درد شوند.
چنانچه بیماری بسیار شدید باشد، جراحی انجام می شود. لامینکتومی (برداشت لامینای مهره ای) و یا کورپکتومی (برداشت جسم مهره از چند مهره مجاور و ایجاد فضای خالی و جایگزینی آن با استخوان پیوندی) روش های اولیه جراحی هستند که پزشک به عنوان انتخاب اول برای درمان بیمار آن را بر می گزیند. این روش امکان افزایش فضا بین طناب نخاعی را ایجاد می کند تا باعث تسکین بیمار شود. از طرفی باعث ایجاد وضعیتی با ثبات در طناب نخاعی می شود. روش جراحی با حداقل تهاجم هم گزینه مناسبی برای درمان بیماری در این روش جراحی است.
همچنین این دو روش جراحی به طور ویژه ای، برای درمان تنگی نخاعی ناحیه توراسیک در نظر گرفته می شوند که منجر به کاهش فشار بر روی طناب نخاعی و تا حد زیادی باعث کاهش وسعت درد خواهند شد.