تغییرات در اندازه و یا شکل کانال نخاعی با گذر عمر افزایش می یابد. در یک فرد سالم، وجود فضای کافی در فورامن های مهره ای، عبور طناب نخاعی و خروج فیبرهای عصبی را میسر می سازد اما در شرایط پاتولوژیک، این فضا محدود شده (در اثر رشد بیش از حد استخوان یا بافت های اطراف) و باعث اعمال فشار بر روی اعصاب می شود که این امر موجب بروز علائم عصبی – عضلانی مختلف خواهد شد.
تنگی کانال نخاعی را به دو دسته تقسیم می کنند: تنگی در ناحیه کمری و تنگی در ناحیه گردنی. با اینکه تنگی در ناحیه کمری بسیار شایع تر بوده اما تنگی کانال نخاعی در ناحیه گردنی بسیار خطرناک تر است.